برخی اعضای شورای ملی در واکنش به نشر گزارش اخیر سازمان ملل در مورد افزایش تلفات کودکان در ۴ ماه اول سال جاری میلـادی میگویند که این سازمان باید به روند صلح افغانستان کمک کند.
محیی الدین منصف؛ عضو مجلس سنا در این باره گفت: "آمار تلفات نه تنها از کودکان بلکه از همه مردمـ افغانستان به ویژه اقشار آسیب پذیر دیگر افزایش دارد؛ ولی سازمان ملل متحد باید تلـاش‌های خود را بر تامین صلح و امنیت در افغانستان متمرکز سازد".
آقای منصف افزود که سازمان ملل باید برای کنترل جنگ در افغانستان، کشورهای مداخله گر و حامیان تروریسمـ را بیشتر زیر فشار قرار دهد تا به روند صلح افغانستان کمک کند، در غیر آن مشکل تلفات افراد ملکی حل نخواهد شد.
به گفته وی، طالبان و گروه‌های تروریستی، به قوانین جنگی احترامـ نمی گذارند و به شمول کودکان به هیچ قشری رحمـ ندارند.
انتقاد مجلس سنا از نقش سازمان ملل در برابر برقراری صلح در افغانستان در حالی صورت میگیرد که پیش از این نیز کارشناسان بارها ابراز داشته اند که بحران جاری در افغانستان، معلول ۱۵ سال مدیریت و عملکرد نادرست سازمان‌هـایی مانند ملل متحد است؛ سازمان‌هـایی که به باور آگاهان، به مرور از رهبری و ابتکار عمل در عرصه مدیریت بحران‌هـای سیاسی، امنیتی، اجتماعی و اقتصادی افغانستان، کنار کشیده و جای خود را به چند بازیگر بزرگ بین المللی و منطقه‌ای داده اند.
به عقیده صاحب نظران، سازمان ملل متحد در این خصوص به گونه‌ای منفعلـانه عمل کرده است که در بسیاری از موارد، حتی از کنار بدیهی ترین جنایت‌هـای ضد بشری تروریست‌هـای مسلح، به آسانی عبور کرده و به یک محکومیت ساده و بیمصرف و کلیشه‌ای اکتفا کرده است. این در حالی است که این سازمان، امکانات و پتانسیل نیرومندی برای در تنگنا قرار دادن رژیمـ‌هـای حامی تروریسمـ، آماج قرار دادن منابع تأمین مالی و تسلیحاتی تروریست‌هـا و اعمال محدودیت و تحریمـ بر شریان‌هـای تغذیه ایدئولوژیک این گروه‌هـا در اختیار دارد؛ اما در طول این سال‌هـا حتی از درصد اندک این ظرفیت‌هـا و امکانات همـ استفاده نکرده است.
به عنوان نمونه، شورای امنیت سازمان ملل به خوبی میداند که پاکستان، نقش اصلی و کلیدی در حمایت از تروریسمـ بین المللی فعال در افغانستان دارد و اگر با تحریمـ و انزوای سنگین بین المللی مواجه شود و تنبیه گردد، بیتردید در نهایت ناگزیر خواهد شد که مسؤولـانه‌تـر عمل کند و دست از تجاوز به تمامیت ارضی و نقض حاکمیت ملی و ایجاد اختلـال در امنیت داخلی افغانستان بردارد و به قواعد بین المللی حاکمـ بر روابط بین الدول، امنیت مرزها و اصول عدمـ مداخله، وفادار بماند.
از نظر منتقدان، در خصوص تأمین تسلیحات و نیازهای مالی نیروهای مسلح افغانستان نیز سازمان ملل متحد به ویژه شورای امنیت این سازمان، به مسؤولیت‌هـای خود عمل نکرده است. این در حالی است که اعضای شورای امنیت این سازمان، هرکدامـ از قدرت‌هـای بلـامنازع نظامی در جهان هستند و در موارد دیگر، در صورتی که احساس کنند منافع راهبردی شان با خطر مواجه است و یا منافع حیاتی شان از مسیر تأمین تسلیحات و تجهیزات نظامی ارتش‌هـا و گروه‌هـای مسلح، تضمین میشود، به سرعت وارد عمل میشوند و با صدور قطعنامه‌هـای سریع و صریح، تمهیدات حقوقی و اجرایی لـازمـ را برای این امر فراهمـ میآورند؛ اما در مورد توجه به وضعیت نیروهای امنیتی افغانستان، با وجود آنکه دست کمـ سه عضو از پنج عضو دایمـ شورای امنیت، مستقیما در افغانستان نیروی نظامی دارند و با مسایل امنیتی کشور، درگیر اند، این شورا به مسؤولیت‌هـای معمول خود در این حوزه، عمل نکرده است.
آگاهان تأکید میکنند که این مسایل، موضع و نقش واقعی سازمان ملل در بحران افغانستان را زیر سؤال برده و با ابهامـ مواجه میکند و مانع از تحقق انتظارهای مشروعی میشود که هر عضو عادی و فعال این سازمان دارد.
البته این امر، پیش از هر چیزی نشانگر انفعال و کنش پذیری سازمان ملل متحد در برابر اراده مسلط قدرت‌هـای بزرگی است که بر تمامی شؤون و رؤوس این سازمان سایه انداخته اند.
درک این حقیقت، دشوار نیست. قدرت‌هـای بزرگ بارها نشان داده اند که هرگاه اراده کنند سازمان ملل را به ابزاری برای تأمین مشروعیت اقدامات سلطه جویانه خود تبدیل میکنند و اگر امکان تحقق سریع این مهمـ، فراهمـ نباشد -مانند آنچه در مورد حضور در عراق رخ داد- بیاعتنا به نقش و جایگاه این سازمان، به صورت یکجانبه اقدامـ میکنند.
با این حساب، در مورد نقش کمرنگ و کاملـا سمبولیک و حاشیه‌ای این سازمان در افغانستان نیز بیتردید، عواملی مانند بیرغبتی قدرت‌هـای بزرگ، دخیل است و این، مایه تأسف و ناامیدی است؛ زیرا موجب میشود که نقش سازمان ملل به یک سازمان صرفا بشردوستانه و فاقد قدرت و صلـاحیت، تقلیل پیدا کند.
منبع: آوا
|
|
Tweet |
بالـا