با وجود اینکه مقامات پاکستانی بارها در طول یک ماه گذشته اعلـامـ کردند که خواهان صلح و آرامش در افغانستان میباشند و در سفر رئیس جمهور غنی به پاکستان نیز پیرامون دوستی دوجانبه بحث‌هـا شد و جانب پاکستانی وعده‌هـا سپرد، اما متأسفانه گویا عملکردهای مقامات پاکستانی جدای از حرف‌هـای شان است. در افغانستان همچنان انفجار و انتحار و ترور ادامه دارد. جالب است که مقامات پاکستانی دمـ از دوستی میزنند، ولی مولوی فضل الرحمن به اصطلـاح عالمـ دینی پاکستانی، در افغانستان فتوای جهاد میدهد! هر چند این مولوی با ظاهر فریبنده، مسؤولیت دولتی در پاکستان ندارد، اما از نگاه معنوی نفوذ زیادی روی قبایل مختلف پاکستانی دارد، لذا اگر دولت پاکستان خواهان دوستی با افغانستان است، نباید اجازه دهد تا چنین فتواهای خارج از شریعت توسط یک مفتی آن کشور صادر شود. این فتوا جدای از غیر اسلـامی بودن آن، میتواند دخالت در امور داخلی افغانستان تلقی شود. افغانستان حق دارد در چننین مواردی برخورد جدی با مداخله جویان نماید.
از جانب دیگر به نظر میرسد گروه طالبان نه با نیروهای خارجی، بلکه با مردمـ مسلمان افغانستان سر جنگ دارند. لذا به نظر میرسد خیال مصالحه با این گروه به نتیجه‌ای نمی رسد، جز اینکه بحران را در افغانستان ماندگار نماید و باعث تضعیف روحیه نیروهای مسلح کشورمان گردد، و از این موضوع کسی جز مردمـ مظلومـ جامعه آسیب نخواهد دید؛ زیرا پدیدۀ طالبان که حاصل دخالت خارجیان اعمـ از پاکستان، اعراب و بعضی کشورهای غربی در امور افغانستان میباشد، یک گروه متعصب قومی و مذهبی است که اساسات دین مقدس اسلـامـ را آنطوری که خود میخواهند تفسیر مینماید. در پنج سال حاکمیت آن گروه همۀ جهانیان شاهد ظلمـ و کشتارهای بیرحمانۀ مردمـ مظلومـ این سرزمین به دست آن جاهل تباران بوده اند. و از سوی دیگر فتواهای اربابان آنها این گفته‌هـا را ثابت میکند.
از جانب دیگر به نظر میرسد این بار دولت پاکستان تصمیمـ دارد تا بر علـاوۀ استفادۀ ابزاری از طالبان در جبهۀ نظامی در عرصۀ سیاسی نیز از آنان سود ببرد. اصرار دولت افغانستان بر مذاکره با طالبان، بهترین فرصت را برای این استفادۀ پاکستان مهیا ساخته است. آنطوری که همه شاهدند با وجود زدن ضربات دردناکی از سوی طالبان بر این کشور و ملت، هنوز همـ مسؤولـان دولتی ما نیز برای دست یابی به گفتگو با طالبان، دههاهزار دالر هزینه میکند، که تشکیلـات شورای عالی صلح از آن جمله است.
دولت وحدت ملی نباید مردان بزرگی چون، استاد شهید برهان الدین ربانی، شهید سید مصطفی کاظمی، شهید داوود داوود، شهید سید خیلی و... دیگر مردان مجاهد این سرزمین را که توسط آن نامردان تاریخ به شهادت رسیدند را به فراموشی بسپارد؟!
به هر صورت خدمت مقامات پاکستانی و مفتی‌هـای چون فضل الرحمن عرض میکنیمـ که ملت مسلمان افغانستان کردارهای شما را هرگز فراموش نخواهند کرد و اگر کارد به استخوان برسد، همین مردمـ به پشتیبانی از نیروهای مسلح افغانستان جواب دندان شکنی در پاسخ دشمنان این ملت خواهند داد. و دولت افغانستان نیز باید جدا در موارد این چنینی مداخلـات، با تمامـ توان از راههای دیپلماتیک اعتراض خویش را به گوش جهانیان برساند.
سخنی با آنسوی مرز
مقامات پاکستانی که خود را مسلمان میدانند و مفتی که خود را بزرگ دین جلوه میدهد، مگر نمی داند که با مداخلـات آنها و فتوای که عده‌ای بدون تفکر از آن پیروی میکنند، بار دیگر کابوس انتحاری خانه‌هـای مردمـ مسلمان و مظلومـ افغانستان را عزادار خواهد نمود؟! آن طالبی که از پاکستان به خیال خودش برای جهاد! به افغانستان میآید، نمی داند برنامه‌ای را برای داغدار کردن ملت مسلمان و همـ کیش خود میریزد؟! آقای فضل الرحمان! میخواهید با این فتوا باردگر کدامـ مادر مسلمان داغ جوان ببیند؟! و کدامـ کودک درد یتیمی را بچشد؟! آقای مولوی! آن تاکسی ران مسلمانی که در حمله دیروز جاده دارالـاامان به شهادت رسید، چه جرمی داشت؟ شماها باعث این همه کشتار و بیرحمی در افغانستان هستید. اگر دست عدالت در این دنیا کوتاه است و نمی تواند بهای خون هزاران مسلمان بیگناه افغان را از شماها بگیرد، اما بدانید که آخرت نزدیک است و در محضر دادگاه عدل الهی راه گریزی ندارید؛ طبق وعدۀ الهی به سخت ترین نحوه مجازات خواهی شد. چرا که شما با این فتوا و دخالت در امور یک کشور اسلـامی، نقش اصلی را در کشتار ملت مسلمان افغانستان بازی میکنید. و وعدۀ الهی حق است.
سرمقاله شماره 289
تاریخ: 26/8/1393
|
|
Tweet |
بالـا